მცივა!

უღიმილოდ მცივა,

(სიტყვა მემძიმება მხოლოდ)

დააქვთ სიმკაცრე და ბრაზი

ტუჩებს შეყინული ლოლოდ.



მშია!

თანაგრძნობა მშია,

(ლუკმებს მამაღმერთი მჩუქნის)

უხმოდ ტროტუარზე ვგდივარ,

სიტყვა მენატრება მოყვრის.



მტკივა!

უგულობა მტკივა,

(დამსკდარ ფეხისგულებს ვუძლებ)

ვითხოვ რომ ესმოდეთ ჩემი,

მკრავენ სიბრალულის ლურსმნებს.



ვკვდები!

უმეგობროდ ვკვდები,

(ხალხი ეკლესიებს აგებს)

ცრემლი აღარ შემრჩა თვალში,

სიტყვა აღარ შერჩა ბაგეს.



მცივა, გულს მიფუფქავს ფიქრი,

მხოლოდ სიყვარული მშია,

მტკივა, უგულობით ვკვდები-

მე ხომ მათხოვარი მქვია.



........................



უცებ დავენარცხე ფსკერზე,

დრო კი ტკივილს ვეღარ კურნავს,

თითო გაღიმებას ვითხოვ-

ფეხზე დაყენების ხურდას.







25 დეკემბერი. 2010წელი.

ბობნევი, ღამე.



ლევან ქერდიყოშვილი

მაპატიეთ

პატიებას გთხოვოთ ყველაფრისათვის,
ჩემო შიმშილო,
სიღატაკევ,
უძლურებავ,
გთხოვთ მაპატიოთ,
რომ ვერასოდეს გაგამზეურეთ
ღვთის სინათლეზე.
ვერ შევძელი თქვენი ტარება
სულის მჭვირვალე სამკაულივით.
გთხოვთ მაპატიოთ,
რომ ჯიბეში ვეძებდი ხურდას,
ჯამში ლუკმას,
სახლში სითბოს,
კარადაში ლამაზ სამოსელს.
გთხოვთ, მაპატიოთ
რომ ხელებში ვეძებდი ძალას,
ჰორიზონტზე მზიური კოშკის ქონგურს ვეძებდი,
სახლს ვალაგებდი განუწყვეტლივ სტუმრის ლოდინში,
და როცა ვიღაც მიკაკუნებდა მოწყალებისთვის,
ვერასოდეს მიგამსგავსე, ჩემო უფალო...
შენც მომიტევე, სიყვარულო,
როგორ გტანჯე, როგორ გაწვალე,
ერთხელაც ვერ გიშინაურე,
სულ გაზაფხულზე რომ გელოდი,
შენ კი თურმე ზამთრის თეთრი სიზმარი იყავ...
გთხოვთ, მაპატიოთ, რომ დაგტანჯეთ ოცნებებო,
ტკივილების ერთგულებით,
შიშით, სევდით, მარტოობით და
სიხარბით, რომ სიცოცხლე
იმაზე მეტი მსურდა ყოველთვის,
ვიდრე თავად ვიყავ ცოცხალი.
გთხოვთ, მაპტიოთ, თქვენც დღეებო, განუცდელებო,
სულო, სიმშვიდის არტახებში ნანანავებო,
გთხოვთ მაპატიოთ,
რომ ვერ გაგკვებეთ ჩემი სიცოცხლის ხმელა ყუათი,
ცრემლიც ვერ გასვით.
გულის ბუდიდან გადმოვარდნილო
ამაოების მოშიშარო წამის ბჟიტებო.
წუთადაც რომ ვერ გაქციეთ,
არამც თუ დროდ, არამც თუ ჟამად.

                                    მარიამ წიკლაური

გაზაფხულს იასამანის სურნელი მოაქვს და მასთან ერთად შენიც,
ცრემლშეპარული ფიქრები დააბიჯებენ გაყვითლებულ ფურცლებზე და ტკივილად იღვრებიან უთქმელი სიტყვების ზღვაში,
ფიქრები დღეებად ლაგდება,
დღეები თვეებად და ერთგული ჯარისკაცებივით ავსებენ შენით სავსე სიცარიელეს. უმისამართო ფიქრებს მისამართს ვაწერ და შენთან ვაგზავნი.
წაიკითხავ?

ქარიან ამინდში ხმელი ფოთოლივით მატარა ბედისწერამ,
ხან აღმა ამაფრინა, ხან კი დამანარცხა დედამიწას,
ცრემლით დამასველა,
მზით გამაშრო და
მთვარით შემმოსა....
ქარიან ამინდში ხმელი ფოთოლივით
მაბზრიალა და
ცხოვრების ლაბირინთებში ისე გამხვია,
ვეღარ ვიპოვე შენსკენ სავალი ბილიკი.
ან იქნებ, ქარი მოისყიდე
და შემოდგომას დაელოდე,
რათა ყვითელფერად ქცეული მარტოდმარტო შევხებოდი
მშობლიურ დედამიწას,
მერე კი...
მერე, ალბათ, ვიღაც ფეხს უმოწყალოდ დამაბიჯებს
და გამხმარ ფერფლად ქცეული
წვიმას შევერევი სამუდამოდ.....
ჰო!
ქარიან ამინდში ხმელი ფოთოლივით მატარა ბედისწერამ.


                                                                    ნ.გოგუაძე

დაქუცმაცებული /წვიმიანი/ ფიქრები
                                     
                                                /ნელიკო გოგუაძე/

....

- როგორ ხარ?
პასუხი
- კარგად.
და თავდახრილი გზას აგრძელებ...
ჩურჩულით ამბობ:
- დამიჯერა,
წამით მაინც ჩაეხედა თვალებში.
...
ვაღებ კარადას,
დღეები კიდია თაროზე,
გაყვითლებულებს ნაფტალინის სუნი აქვთ.
გამოვაზამთრებ,
იქნებ გაზაფხულზე დაიყვავილონ.

...
ჩარჩოში ჩავსვი ჩემი სხეული,
ოდესმე საფლავის ქვად გადავიქცევი.

...
მოსაღამოვდა,
უფრო სწორედ უკვე ღამეა...
ფეხმოჭრილი საწოლისაკენ
ხელმკლავით მიმაცილებს ჩემი მარტოობა.

...
ხანდახან ვფიქრობ,
რა უსაშველოდ გრძელია ღამე
რომელსაც მახრჩობელა კომშის
გემო აქვს...
თენდება დილა,
იქნებ სადმე გადაგეყარო.

...
ჩემს გზას მატარებლის ლიანდაგის
მძაფრი გემო აქვს,
ხანდახან ყელში მეჩხირება
და მახრჩობს...
მხოლოდ მაშინ ვსუნთქავ,
შენ თუ გადაგეყრები.

...
ნაქურდალი ნივთივით
ვმალავ და ვუფრთხილდები
ჩვენს სიყვარულს
რომელსაც მზის ალერგია აქვს.

...
მე(ც) მენატრებიო,
მომწერე ერთხელ...
ყველა სხვა ფურცელს სიყვითლე შეპარვია,
ალბათ მონატრება
დიდხანს ყვავილობს.

...
ქოთანში გამხმარა
ჩემი ბედნიერების ხე...
მხოლოდ ახლა მივხვდი,
სხვისი გულიდან მოვიპარე
და ვერ გაიხარა...
შენი ხელიდან დაუსხი წყალი,
ჯერ კიდევ ფეთქავს...
იქნებ იცოცხლოს.

...
დავტოვე სახლი,
ზღურბლს გადაღმა დარჩა წარსული
და ორი წყვილი თვალი,
მესამე რა მოსატანია.
სულ პატარა ხმა მომაცილებს:
დაბრუნდი ჩემო...
მე კი ჯიუტად მარტოობას
სიმშვიდედ ვჩემობ.

მე და შენ...

მე და შენ
სხვადასხვა დროს ვიძინებთ და ვდგებით,
მე ვსვამ ჩაის,
შენ ყავას უსიგარეტოდ,
მერე ორივე
სხვადასხვა დროს ვიღებთ კალამს
და ვწერთ წერილებს უმისამართოს.
შენს ოთახს ფანჯრები აქვს
აღმოსავლეთით,
ჩემსას დასავლეთით
და მაინც ორივე ერთდროულად ვუყურებთ მთვარეს...
მე და შენ
სხვადასხვა დროს ვუსმენთ მუსიკას,
შენ გიყვარს ჯაზი,
მე შოპენი ან და მოცარტი,
ვკითხულობთ წიგნებს,
ვსვავთ ჭიქაში ჩარჩენილ სასმელს....
არა, მე ვტყუი,
ჩვენ ორივეს გვიყვარს ვივალდი.
მე და შენ
სხვადასხვა დროს ვიძინებთ და ვდგებით,
კუთხეში ატუზული ჩვენი მარტოობა ჩუმად ხმაურობს...
მე და შენ..
სხვადასხვა დროს ვიღებთ კალამს და...
ვუწერთ ბარათებს ამ მარტოობას
ტკივილნარევს და უმისამართოს

                           ნელიკო გოგუაძე

ქალი სიცოცხლე და გაზაფხული,ქალი ოცნება და სევდა,ქალი უჩვეულო ჩურჩულია,ჩუმი მიხეტება ღმერთთან.ქალი ნატვრა არის ახდენილი,ზოგჯერ ცოდვის გუბე კერპთა,ქალი მარტოსული, უკარება,უპეს ჩამომსკდარი ცრემლად.ქალი ავგაროზად მოვლენილი,ნაზი შეხამება ფერთა

ვფიქრობ ხმამაღლა....
....
ვფიქრობ ხმამაღლა
ზღვაზე, რომელიც მზეს ისრუტავდა.
მთვარეზე, რომელიც ბილიკს კვალავდა ზღვაში.
ვარსკვლავებზე, რომლებიც შენი თვალებიდან წამოსულ შუქს ირეკლავდა.
ღიმილზე, რომელიც უხმოდ ასდევდა სიტყვებს,
ჩურჩულზე, რომელიც ჩუმი პოეზიით იყო სავსე,
ფიქრზე, რომელიც ლექსებად იწერებოდა და ზღვის ნაპირას იღვრებოდა,
მეგობრობაზე, რომელიც სალი კლდესავით იყო შეუვალი.
სიყვარულზე რომელიც ათბობდა და ახალისებდა გულებს....
ვფიქრობ.....
ულამაზესი პოეზიის საღამოებზე მთვარის ბილიკით განათებულ ზღვასთან
ხმა ტალღას ერწყმოდა,
ტალღა დაღლილი კაცივით ეხეთქებოდა ნაპირს.
ეს იყო ყველაფრის ნაპირი
და დასაწყისი
მზერა მოწყვეტილ ვარსკვლავს მიჰყვებოდა და ოცნებად იკვრებოდა....
ძველი იკითხებოდა,
ახალი იბადებოდა უმანკო ბავშვის ღიმილით.
მე მთვარის ბილიკს მივყვებოდი ზღვაში
ვარსკვლავების ქვეყნისაკენ.


......
არ მინდა, ძალიან შეგეჩვიო.
არ მინდა, ორად გაგხლიჩო.
არ მინდა, შენს თვალებში სევდა დავინახო....
მე ხომ შენ უზომოდ და სულის ტკივილამდე მენატრები.
ის ღამე ჩვენი იყო, ასე მეგონა...უვარსკვლავებო და წყნარი ღამე,
ტალღების ხმაური ახშობდა ჩვენი გულების ფეთქვას,
ჩვენს შორის იყო უსიტყვო სიტყვა,
არაფერი თქმულა, და ყველაფერი ითქვა.
გაგიკვირდა?
ჰო!
მე იმ მრუმე ღამეში ვხედავდი შენს თვალებს - სითბოთი და სიყვარულით სავსეს.
შენი ცხელი ხელისგულებიდან გადმოდიოდა სითბო ჩემში და გულამდე აღწევდა.
მინდოდა მეთქვა და ვდუმდი...
ვდუმდი და ვფიქრობდი, რომ ჩემს დუმილს გაიგებდი.
ჰო!
არ მინდა ძალიან შეგეჩვიო
იმიტომ, რომ მეშინია შენი დაკარგვის...
მე შენ მჭირდები!

....
შენ ახლა აქ ხარ, ჩემთან და იმდენად ახლოს, რომ მეშინია ამ სიახლოვის...
ზღვა არის ჩემთან და მისი ტალღები ეფერება ჩემს სხეულს ქცეულს ქანდაკებად შენი სულის კარიბჭესთან მოტანილს.
ჩემში ყველაფერია და არაფერი,
ცარიელი ვარ და სავსე შენით,
ხმაურიანი ვარ და მდუმარე შენთვის,
მაკრთობს და მამშვიდებს შენი სიახლოვე,
მინდა შენთან და გაგირბივარ,
გზა იწყება და მთავრდება შენით,
ეს გზა უსაშველოდ გრძელია და მოკლე,
მხოლოდ ერთი ნაბიჯი მაშორებს შენთან.
გულს მძიმე სარქველი აფარია მონატრების ნიშნად,
ამ დუმილს მხოლოდ შენ თუ გაიგებ,
მოდი ჩემთან
და გულში ჩაიკარი ეს უსაშველო მონატრება სევდის ზღვად ქცეული და ჩემი თვალების მიღმა დამალული მხოლოდ შენთვის ამოსაცნობად.
ჩემი სული ისეთი შიშველია, მე თვითონ მეშინია მისი სიშიშვლის..
მენატრები!

....
სიზმარს მომიყვება ზღვა...
მეტყვის, როგორ შეისრუტა მზე შენი გაშლილი ხელისგულიდან.
ჰო!
სიზმარს მომიყვება ზღვა, ჩუმად იდუდუნებს და მერე ნაპირს დაეხეთქება გრძნობა დაცლილი კაცივით, უთქმელ სიტყვას რომ ვერ მიუხვდნენ...
მე კი ამ სიზმარს მთვარეს გავანდობ და შენთან გამოვატან
სიზმარს - ჩემს მონატრებაზე.

.....
ცხოვრება მოკლე ფრაზებად დამდევს და ტკივილს მიგზავნის ყველა დილა
დილა მშვიდობისაო!
დილას კარს ვუღებ და ვცდილობ ტკივილი არ შემოვუშვა...
ყავის მომწარო და მოტკბო გემო ტუჩებზე მიტოვებს სათქმელს..
ტუჩებზე, რომლებიც მამაო ჩვენოსავით ჩურჩულით იმეორებს შენს სახელს და ტკივილსა და ტკივილს შუა ვიწრო გასასვლელიდან შემოპარულ მზის სხივს ატანს სათქმელს შეგუბებულს სულში ოცნებად
მომენატრეო!  


                                                                                        ნელიკო გოგუაძე

გიამბო?
ჩემთან შემოდგომა როდის გაწვიმდა,
როდის გაიძრო ცამ ცისფერი,
თხელი პერანგი,
ქარი კი ღამით ფერმიხდილი,
უფრო დამძიმდა,
სუნთქვას აართვა შენზე ფიქრი,
სანამ გეძახდი.
თვალებს წამები შემოეჭდო
გაყინულ სალტედ,
უთოვლო იყო დეკემბერიც,
ყრუ ტკივილებით,
მინაზე სუნთქვად გიტოვებდი
ლოდინის რკალებს,
არითმიულად არეული,
სველი თითებით.
გიამბო?
ჩემი მოლოდინი როდის დაბერდა?
როცა დამტოვე, მე კი ასე
უხმოდ გელოდი,
როცა სიბაცე შეეპარა, ნაფერებ
სიტყვებს,
მოსვლას დამპირდი და უღმერთოდ
 დაიგვიანე...