შენი მონატრების ფერი დამდებია,
შენი სიყვარულის ძალა დამრჩენია,
სულში ჩამისახლდი, ვეღარ გაგიმკლავდი,
გული გამითბა და მერე შემიყვარდი.
ვეღარ გავუძელი შენგან ამდენ სითბოს,
ფიქრი -ფიქრია და დარდიც დამრჩენია,
ტანჯვა-წამებისთვის როგორ გამიმეტე,
ნუთუ არასოდეს არავინ გყვარებია?!
სარკმელს მიმაჯაჭვე, ვეღარ შეგელიე,,
დარდი გამიჩინე, სული შემირყიე,
წლები შეგალიე, ლოდინს შემაჩვიე,
ასე გაგიჟებით როგორ შეგეჩვიე..

დე...

 დედა,
მუხლზე სული შემიბერე,
ეზოში ხელი მკრეს, დავეცი.
თოვლზე დახატული ბაჭია
ჩემი ბავშვობისკენ გაიქცა.
დე,
შენი პატარა გოგონა
ახლა სევდიანი ქალია,
იმდენჯერ დაუშვა ხელები
უღონოდ... იმდენის ვალი აქვს...
დე,
შენ ხომ იცი რა ძნელია,
ყოველთვის იარო სწორი გზით...
გამიშვით, რომ გზები ამებნეს
და იქნებ ბედისწერაც მოვიდეს...
დე,
შენი პატარა გოგონა
ახლა სულდაღლილი ქალია.

უკვე ქარიც შემეჩვია

გრძნობა აღარ იბადება,
აღარც გულს ემღერება,
ჩუმი დარდი იფანტება
გამოუთქმელ ბგერებად.

ზამთრითა ვარ გათელილი,
ვერ ვიგუე სიყალბე,
ეს ლექსებიც ბავშვებივით
გზებზე გადაიღალნენ.

სული ფიქრით დავიმძიმე,
ცრემლებს ჩუმად ვარიგებ,
ეს ბაღებიც მტანჯველ წვიმებს
ვეღარ გამოვარიდე.

გაგიჟებულ, დაღლილ სხეულს
ვერ ამოვდე სადავე,
ეს თვალებიც მარადიულ
გაოცებას მალავენ.

უკვე ქარიც შემეჩვია,
მალე ყინვაც დამაზრობს,
ლექსი ჩემი ეკლესია
თავშესაფარს მთავაზობს!!!

                      სოსო ნადირაძე