ეხლა ვკითხულობ
უკვე დაჭმუჭნულ,
უკვე ფერწასულ
ტკივილის დავთრებს.
და მკლავს სურვილი,
ვნება გიჟური,
ამ ტკივილებით უგონოდ დავთვრე.
თუ სიმთვრალეში ვიპოვე შვება,
თუ ტკივილია სიცოცხლის მშვენი
და თუ მომაკლდა დარდთა საგზალი,
შემომაშველე ტკივილი შენი.

მე ახლა მხოლოდ ამ თოვლით ვცხოვრობ,
მათოვს და მათოვს თეთრი ვარდები,

და როგორც შენი დუმილი - თოვლიც
სავსეა თრთოლვით და ჟრუანტელით...


სავსეა, სავსე... და მხარზე მაზის
მხურვალე თოვლი არწივის მსგავსად.
და შავად ბზინავს ტრამვაის ხაზი,
რომელიც უკვე არ მიდის არსად...


ფრთებშეტრუსული მიფრინავს ქარი,
თითქოს დააფრთხეს ჩემმა ჩრდილებმა...
და მავიწყდება ზურგს უკან მდგომი
მოვალეობა და მორჩილება...♥ 

/ოთარ ჭილაძე/