ვიღაც მღერის თავისთვის,

მე კი ჩემი მგონია,

მის მაგიერ განვიცდი,

რაღაც მელანქოლიას...

ის კი მღერის, არ იცის,

რომ მე კედლებს ვეხლები,

რომ ჩემს სულში ქარი ქრის,

ბევრად თავგამეტებით...

ვიცი, ეს ყველაფერი

მისთვის წუთიერია,

მე კი გულში გაჩენილ,

ბზარებს ვერ მოვრევივარ...

მღერის, მღერის, მისი ხმა,

მიქრის, მიიკლაკნება,

მკერდზე ვერცხლის თილისმა,

ქრება და იკარგება...

ვეღარ ვუძლებ, წავედი,

ის კი ფრთებსა მთავაზობს,

ისე ვარ ნაწამები

ყველაფერზე ვკამათობ...

სადაც უნდა წავიდე,

ბედი უკან მომყვება...

მთვარე ღრუბლებს ამშვიდებს,

მზე ბრაზობს და ცოფდება...