ლექსებით გესაუბრები
......

თურმე რა ბევრი მინდოდა, მეთქვა,
რამდენი ფიქრი მრჩება უთქმელი,
იკარგებიან სიტყვები შენთან
და მეც ვერაფერს ვერ გეუბნები.

მინდოდა, მეთქვა, რომ თენდებოდა
და ღამდებოდა დღეები უბრად,
რომ გაღვიძებულს აღარ მესმოდა,
თავსმოხვეული რითმების სუნთქვა.

მინდოდა, მეთქვა, რომ მზემ დაკარგა
ჩემთვის ჩვეული სითბო და შუქი,
ლაჟვარდისფერი ზეცის კამარა
როგორ ხდებოდა თანდათან რუხი.

რომ დამინისლა თვალები სევდამ,
ნაცნობ სიხარულს გაუცვდა ფერი,
რომ მონატრების სახელი გერქვა,
და უშენობა გამიხდა ძნელი...

ალბათ ყველაფერს მაინც შეიტყობ,
ფურცელს მივანდე სიტყვა- უთქმელი,
და ახლა მივხვდი, ლექსის წერის დროს,
რომ შენ ლექსებით გესაუბრები.


ნინო ალადაშვილი
09.12.2012

გინდა?!–ის გითხრა, რაც არასდროს არ უთქვამთ შენთვის და სხვის ლექსებით არ დავიწყებ,გითხრა რასაც ვგრძნობ, შენ მე ამკრიფე, მარცვალ–მარცვალ და გამამთელე... და მარტოობა, როგორც ბალახს...ისე აღარ მძოვს! ვითომ გეჩვევი?!–არა უფრო სხვა რამე ხდება, გადაჩვევაც ხომ, შეჩვეულთა ხვედრია მხოლოდ, ჯერ ისევ თოვლში ამოსული ენძელასავით... ყინულის საფარს მაცლი...მაგრამ მაინცა ფრთხილობ! ნაცრის გროვაში გააცოცხლე ჩემში იმედი, დიდი ხნის ჩამქრალს, შეეშველე წამოდგომაში... და როგორც სფინქსი, დამარხული ათასს წლის წინათ– ზღაპრად მცხოვრები მოიყვანე სინამდვილეში! როგორც გვალვისგან დამზრალ მიწას, წვიმის წვეთები, ისე სჭირდება, ჩემს დაღლილ სულს, შენი სინაზე... სინამდვილიდან დამიძახე...და ხმას გამოვყევ, შენმა ხმამ ისევ მაიძულა ყოფნა მიწაზე! P.S. შენ მე ამკრიფე, მარცვალ–მარცვალ და გამამრთელე... და მარტოობა, როგორც ბალახს, ისე აღარ მძოვს! ირმა ბეგლარიშვილი

არ მიკვირს გაუგნურება,
განზე გადგომა მხარისა
და გლოვისფერი ბუნება,
ჩამოღონება მთვარისა.
ჩემი ტკივილის სათავე-
ჩადგომა არის ქარისა.
თავს მოვიკლავდი ახლავე,
რომ არა მწამდეს ხვალისა.
 
                        ტარიელ ხარხელაური

ნინო ალადაშვილი

მოდი ძვირფასო, იქნებ მიხვდე, რატომ გეძახი?!

სევდა ვარ შენი უსასრულო, ლხენით გამლიე,

წყაროს წყალი ვარ, მორაკრაკე, შენ რომ შესვამდი,

ხილი ვარ შენთვის მოწეული, კრძალვით დამკრიფე.



მე შენს უბეში მუდამყოფი საგზლის პური ვარ,

ჩრდილი ვარ, სიცხით გათანგულს რომ მოგცე საფარი,

ის ჰაერი ვარ, შენს ფილტვებს რომ ასე სწყურია,

მიწა ვარ, ნუღარ გამაქვავებ, ბარი დამკარი.



დილის ცვარ-ნამით დაწინწკლული თეთრი ვარდი ვარ,

შენს მოლოდინში სიხარულის შიშით მთრთოლვარი,

მთას მოხვეული ფიქრების და დარდის ნისლი ვარ,

აქაფებული მდინარე ვარ, მუდამ მღელვარი.



მე ბალახი ვარ მობიბინე, ხავერდოვანი,

თუ არ დამნამე, ალბათ მზისგან გადავხუნდები,

სიზმარი მქვია, მოპარული ღამის მსტოვარი,

შენს სასთუმალთან ერთი წუთით ჩანამუხლები.



ხვაშიადი ვარ შენი, მწველი, აუსრულები,

მთელი სიცოცხლე ეცდები და ვეღარ გაბაწრავ,

მოლოდინი ვარ უსაშველო, დაუსრულები,

ის ბილიკი ვარ, უღრან ტყეში შენ რომ გაკვალავ.



შენი ნეკნი ვარ, მტკივნეული, გულისწამღები,

იმ ძვლით ქმნილი ვარ,შენ რომელსაც ვერ შეელევი,

სისუსტე მქვია შენი მოდგმის,ისე მტანჯველი,

მთელი კაცობის საზომითაც ძლივს შეედრები.



წითელი ღვინით ავსებული ბროლის თასი ვარ,

რაც უნდა ხარბად დაეწაფო, შენ ვერ გამოცლი,

თავსატეხი ვარ, ქარაგმა ვარ, გამოცანა ვარ,

მთელი ცხოვრება რომ გაგტანჯავს და ვერ ამოხსნი.



იქნებ გაიგო, ვინ ვარ, რა ვარ, რატომ მოგიხმობ?!

შენი ცხოვრების აზრი ვარ და შენი მიზანი.

მორჩა..ვჩუმდები..აღარაფერს აღარ მოგითხრობ,

ლექსი ვარ, შენთვის ნათქვამი და ამომიცანი.





2011 წლის აგვისტო

როცა გეძახი, როცა მინდიხარ,
როცა გენდობი და როცა გელი,
ჩემგან ყოველთვის მაშინ მიდიხარ
და გამოწვდილი მირჩება ხელი.


როცა მოვილტვი, როცა მიყვარხარ,
როცა მოგდევ და შენობას ვნატრობ,
ვიღაცას სწორედ მაშინ მიჰყავხარ
და ჩემი წილი ალერსით ათრობ.

როცა მწყურიხარ, როცა მაგიჟებ,
როცა გიჩოქებ, როცა ვენთები,
მაშინ დუმილის ზღურბლზე აბიჯებ
და ცრემლად დამდის წვიმის წვეთები.


როცა ვივსები, როცა ვარ შენი,
როცა გნებდები, როცა მინდიხარ,
როცა ვიჯერებ, ჩემს ყოფას შვენი,
ჩემგან ყოველთვის მაშინ მიდიხარ...

• • •
მანანა ფრუიძე
• • •