ისევ მოხვედი, ისევ საოცრად,

ისევ საოცრად მწყურიხარ თურმე,

და ვთვლი, რომ ისევ ჩემი წყარო ხარ,

და რომ ამ წყურვილს მე ვეღარ ვუძლებ!

იქნებ დამცინი, იქნებ არცა ღირს,

ყველაფერს ასე რომ გეუბნები,

რომ მატკბობ, როგორც წვენი შარბათის,

ან გაპობილი მარწყვის ტუჩები...

ისე გელოდი, ისე მინდოდი,

როგორც გვალვიან მინდვრებს წვიმები,

შენ მიდიოდი და მიღიმოდი,

მოხველ და ახლა მე ვიღიმები...

ნუ გეწყინება, ქურდი მგონიხარ,

ჩემი ვნებების, ჩემი გრძნობების,

ვარ გაძარცვული შენი ნდომისგან,

როგორც ალუბლის მწიფე ყლორტები...

სოცარია, სულ არ შეცვლილხარ,

ისევ ანათებ, ისევ ასხივებ,

ნეტა, ცხადია თუ დამესიზმრა,

რა ლამაზი ხარ, თვალს ვერ გაცილებ!